Μετά από δύο χρόνια τυχοδιωκτικής πολιτικής, που υπαγορεύεται από υπερεθνικά οικονομικά κέντρα, έφθασε προ των πυλών το «τέλος» του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του.

Δύο χρόνια πολιτικών εκβιασμών και μεθόδων της Madison Square, όπως είχε πει και ο Γεώργιος Μαύρος για τον πατέρα του.

Μιας πολιτικής που την αισθάνθηκα και εγώ προσωπικά στο «πετσί» μου, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, μόλις μία εβδομάδα προ των εκλογών για την αυτοδιοίκηση, σε διακαναλική του συνέντευξη, με υποδείκνυε ως υπεύθυνο για την λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα.

Επρόκειτο για την πρώτη φορά στα χρονικά της πολιτικής ιστορίας του τόπου που πρωθυπουργός επετέθη, σε δικαναλική συνέντευξη, σε δήμαρχο, γράφοντας στα «παλαιότερα των υποδημάτων του» το κεκτημένο της ανεξάρτητης τοπικής αυτοδιοίκησης, προκειμένου να στηρίξει προεκλογικά την προσωπική του επιλογή , τον σημερινό «άφαντο» δήμαρχο Αθηναίων, Γιώργο Καμίνη.

Μιμούμενος, λοιπόν, τον πατέρα του (όταν το 1987 «άδειασε» τον εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή, μη προτείνοντάς τον, τότε, για Πρόεδρο της Δημοκρατίας), ως «άξιος» υιός επιχείρησε, χθες, την τελευταία πολιτική τυχοδιωκτική πράξη, θέτοντας σε κίνδυνο την τύχη όλου του Ελληνικού Έθνους.

Είναι στο χέρι των Ελλήνων, πλέον, να σταθούν εμπόδιο σε κάθε μορφή πολιτικού τυχοδιωκτισμού και να καταδικάσουν όλους όσους χρησιμοποιούν τέτοιες μορφές άσκησης πολιτικής.

(Διαβάστε το σχόλιο στο προσωπικό facebook του Νικήτα Κακλαμάνη)