Συντακτική Εθνοσυνέλευση για την αρχή της 4^ης Ελληνικής Δημοκρατίας

Άρθρο Ν.Κακλαμάνη

Η δημοσιονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας προέρχεται από εξωγενείς και ενδογενείς παράγοντες. Oι πρώτοι έχουν αναλυθεί από πολλούς, αφού αποτέλεσαν κομμάτι της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και κατ’ επέκταση της ελληνικής οικονομίας.

Ιδιαίτερη σημασία όμως, αποκτά η ανάλυση των ενδογενών παραγόντων, που προκάλεσαν τη σημερινή χαοτική κατάσταση στη κοινωνία μας, τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Εδώ τα πράγματα είναι περίεργα.

Η οικονομική κρίση δεν ήταν αυτή, που προκάλεσε αναταραχές στο σύστημα.  Η ίδια η δομή του ελληνικού συστήματος αποδείχθηκε η γενεσιουργός αιτία κρίσεων. Η κρίση στη χώρα μας είναι πρώτιστα κοινωνική, μετά πολιτική και έπειτα δημοσιονομική. Εξηγούμαστε:

Το Ελληνικό κράτος από ιδρύσεως του είχε τρία χαρακτηριστικά: περιοδική εξάρτηση από τον ξένο παράγοντα, ατομοκεντρισμό και πελατειακά δίκτυα.

Επί της ουσίας, δηλαδή, η ελληνική κοινωνία δεν κατάφερε να αποτινάξει από πάνω της, απόλυτα, τα δεινά της Οθωμανικής κουλτούρας. Ήταν μια κοινωνία, που πάλευε να ανακαλύψει την πραγματική της ταυτότητα κι’ αναρωτιόταν που ακριβώς ανήκει.

Ήταν η πιο δυτική χώρα της Ανατολής ή η πιο ανατολική της Δύσης;

Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα ανέλαβε να δώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με την απόφαση του να εντάξει την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ξεκαθαρίζοντας ταυτόχρονα, ότι: «Ανήκουμε στη Δύση».

Η συγκεκριμένη εξέλιξη πρόσδωσε κάποια κατεύθυνση αλλά δεν στάθηκε αρκετή, για να αποτινάξουμε τα βασικά (κακά) χαρακτηριστικά της Ανατολής όπως είναι ο λαϊκισμός και η διαφθορά.

Σε πολιτικό επίπεδο η κατάσταση ήταν και παραμένει (δυστυχώς) ακόμη χειρότερη. Η Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να υιοθετήσει μια ορθολογική πολιτική κουλτούρα.

Ταλαντευόταν διαρκώς ανάμεσα σε διχασμούς, σε εμφύλιες συρράξεις και σε αυταρχικά καθεστώτα. Από την αστυνομοκρατία επί δικτατορίας, φτάσαμε στο άλλο άκρο επί μεταπολίτευσης, στην ασυδοσία. Έτσι, δημιουργήθηκε η εντύπωση, ότι δημοκρατικό είναι το πολίτευμα, όπου ο καθένας κάνει εκείνο που θέλει.

Έτσι η ασυδοσία επικράτησε παντού. Στο δημόσιο τομέα, στα πανεπιστήμια, στον εργασιακό και δημόσιο χώρο. Η διαφθορά, η σπατάλη, οι πελατειακές  σχέσεις και λογικές και το παράλογο έγιναν… καθημερινή συνήθεια.

Σε μία τέτοια  ζοφερή πραγματικότητα, το κομματικό συμφέρον ταυτίστηκε με το εθνικό και το κράτος έγινε μέσο ικανοποίησης του πελατειακού δικτύου ή μέσο πλουτισμού. Δεν είναι τυχαίο, ότι στην Ελλάδα μεγάλοι επιχειρηματίες,  έχουν μόνο ένα πελάτη, το Κράτος!

Παράλληλα, το μοντέλο της ασυδοσίας, μας οδήγησε στον υπερδανεισμό και στη λογική ότι: Μπορούμε για πάντα να καταναλώνουμε (πολύ) περισσότερα απ όσα παράγουμε.

Δυστυχώς όμως, ήγγιγκεν η ώρα του λογαριασμού.  Από το ιστορικό «Τσοβόλα, δώστα όλα», περάσαμε με βίαιο τρόπο στο απεχθές Μνημόνιο και στο «Πρέπει να πουλήσουμε και να απολύσουμε» του Μάνου.

Το κρίμα είναι, ότι τη σημαία του λαϊκισμού δεν σταμάτησαν, να την κουνούν ακόμη και την κρίσιμη τούτη ώρα, οι ηγέτες του τόπου. Αποκορύφωμα;  Το «Λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου.

Χαρακτηριστικό της βουλιμίας για την εξουσία, που είχε ο Γ. Παπανδρέου ήταν η περίφημη προεκλογική του κορώνα το 2009:

«Πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον σοσιαλισμό ή τη βαρβαρότητα».

Όταν κλήθηκε να κυβερνήσει, υποχρεώθηκε, να εφαρμόσει τα πιο βάρβαρα μέτρα που γνώρισε ποτέ ο ελληνικός λαός.

Το πλέον σημαντικό ερώτημα, που γεννάται από εδώ και πέρα είναι:  «Πως θα βγούμε από το τέλμα; Η σειρά πρέπει να είναι:

1. Σε εθνικό επίπεδο θα πρέπει να ορίσουμε τους κανόνες του «παιχνιδιού» ευθύς εξ’ αρχής. Να εξορθολογήσουμε τον όρο Πολιτεία και να ορίσουμε ένα νέο οικονομικό μοντέλο με μεγαλύτερη εξωστρέφεια. Ένα μοντέλο, που θα το χαρακτηρίζει η ανταγωνιστικότητα, αλλά μπολιασμένο με κοινωνικά χαρακτηριστικά.
2. Να διαπαιδαγωγήσουμε τους πολίτες με το δόγμα, ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες έχουν πρώτα υποχρεώσεις και μετά δικαιώματα.
3. Να γίνει κατανοητό στον καθένα, ότι δημοκρατία δεν ισοδυναμεί με ασυδοσία. Ότι οι νόμοι ισχύουν ίσα για όλους και (βέβαια) θα πρέπει να εφαρμόζονται πιστά και όχι κατά περίπτωση.
4. Nα καταργηθεί η πολυνομία, αιτία τεράστιων προβλημάτων, με ταυτόχρονη δημιουργία σύγχρονου Συντάγματος.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Για να επιτύχουμε τα προαναφερόμενα και για να έχουμε επανεκκίνηση του κράτους όπως πρόσφατα πρότεινε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Αντώνης Σαμαράς, θα πρέπει να οδηγηθούμε σε Συντακτική Εθνοσυνέλευση, η οποία θα σημάνει την Αρχή της τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας και θα δώσει πνοή στο Κράτος, την Αγορά και την Κοινωνία των πολιτών.