Σήμερα, μ’ έπιασε ένα παράπονο. Δεν ξέρω, γιατί ειδικά σήμερα αλλά ξαφνικά θέλησα, να βγάλω από τη ψυχή μου όλα αυτά, που αισθάνομαι εδώ και 1,5 χρόνο. Από τότε, που ήρθαν στη χώρα μου, ΕΚΕΙΝΟΙ, ΟΙ ΞΕΝΟΙ και έσβησαν το χαμόγελο από τα χείλη μας. Τα χείλη όλων των ΕΛΛΗΝΩΝ. Των γαλάζιων, των πράσινων, των κόκκινων. ΟΛΩΝ.

Σας είπα, δεν ξέρω, γιατί μ’ έπιασε σήμερα το παράπονο. Ίσως, γιατί μαζεύτηκαν πια τόσα πολλά, που δεν τα αντέχω. Ίσως, επειδή υπάρχουν απλά πράγματα, που νιώθω, ότι δεν έχω τη δύναμη να κάνω. Και είμαι μόνο 43. Να, κάτι, που μου ήρθε στο μυαλό τώρα. Πριν από λίγο μου ζήτησε ο μονάκριβος γιος μου, να παίξουμε. Του απάντησα: “Αγόρι μου είμαι κουρασμένος από τη δουλειά. Θέλω να ξεκουραστώ λιγάκι”. “Εντάξει, μπαμπά” μου απάντησε λακωνικά, κατέβασε το κεφαλάκι του στεναχωρημένος και με σβησμένο το χαμόγελο από το προσωπάκι του πήγε στο δωμάτιο του. Έτσι, αισθάνομαι εδώ και 1,5 χρόνο από τη μέρα, που ΕΚΕΙΝΟΙ, ΟΙ ΞΕΝΟΙ, μας τους έφεραν στη πατρίδα μας, στα σπίτια μας, οι ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ τους. ΑΥΤΟΙ, ΟΙ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ, είναι και οι χειρότεροι. Πρέπει όμως, να καταλάβουν και το συντομότερο μάλιστα, ότι για να πάρουν πίσω -και με το παραπάνω- τα λέφτα τους οι ΞΕΝΟΙ, δεν έχουν κανένα, μα κανένα δικαίωμα, να πάρουν και το χαμόγελο μας. Αν έχουν την ευθιξία, οι ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΙ, είτε να ορθώσουν όσο ανάστημα τους έμεινε, είτε να φύγουν. Κάτι χειρότερο, για τα χώματα μας και τα παιδιά μας, δεν μπορούν, να κάνουν…