Αγαπητοί συνάδελφοι,

προτού ξεκινήσουμε τις καθιερωμένες εργασίες του Σώματος και με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας σε βάρος των Γυναικών, θέλω μαζί να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο σημερινό ορόσημο, ως ουσιαστικοί συμμέτοχοι και αρωγοί της φετινής Εκστρατείας της Λευκής Κορδέλας.
Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που πάρθηκε, πριν από μερικές δεκαετίες, αποκλειστικά από άντρες ευαισθητοποιημένους και αποφασισμένους να συμβάλλουν στην εξάλειψη κάθε μορφής βίας κατά των γυναικών.
Άλλος λίγο – άλλος πολύ, όλοι μας είμαστε δυστυχώς “εξοικειωμένοι” με το φαινόμενο και τα στατιστικά του στοιχεία. Η σωματική κακοποίηση, η λεκτική , η σεξουαλική και η ψυχολογική βία είναι τυπικά οι βασικές κατηγορίες του.
Η βία στο σύνολό της συνιστά ένα οικουμενικό φαινόμενο που δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στην κουλτούρα, στην εθνικότητα, τη γλώσσα, τη θρησκεία, το χρώμα ή την κοινωνικο-οικονομική τάξη.

Οι αριθμοί που τη συνοδεύουν είναι πραγματικά ανατριχιαστικοί. Μέχρι το 2013, στη χώρα μας έχει καταγραφεί πως το 68% των γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση ήταν έγγαμες. Το 16% των γυναικών που αναζήτησαν βοήθεια ήταν αλλοδαπές. Το 70% των θυμάτων είναι απόφοιτες μέσης, ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης και στο συντριπτικό ποσοστό τους ανήκουν σε μεσαία ή ανώτερα οικονομικά στρώματα…
Όπως είναι φυσικό, το φαινόμενο δεν εξαντλείται σε κάποια ηλικιακή ομάδα. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, περίπου το 1/3 των γυναικών έχει δυστυχώς ζήσει την εμπειρία της σωματικής ή ψυχολογικής βίας από την παιδική ηλικία, συνήθως εξαιτίας κάποιου ενηλίκου…

Σε ευρωπαϊκή κλίμακα, οι αριθμοί έρχονται να καταρρίψουν κάθε ψευδαίσθηση “πολιτισμού” και ανωτερότητας των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών.
Μέσα σε διάστημα ενός χρόνου, 13 εκατομμύρια ευρωπαίες έχουν κακοποιηθεί σωματικά και 3,7 εκατομμύρια έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση…

Μία στις τρεις γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πέσει θύμα σωματικής ή σεξουαλικής επίθεσης, με την “πολιτισμένη” βόρεια Ευρώπη να κατέχει τα υψηλότερα ποσοστά βίας κατά των γυναικών.
Για να μην αναφερθώ στα 9 εκατομμύρια γυναίκες που έχουν πέσει θύματα επίμονης παρακολούθησης (το λεγόμενο “στόκινγκ”) και στο αποκαρδιωτικό 55% που δήλωσε ότι έχει βιώσει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης ή απειλής.
Θέλω να επιμείνω στους αριθμούς, γιατί μόνο μέσα από αυτούς μπορούμε να συλλάβουμε τον εφιάλτη που ζει το αντίθετο φύλο, όχι μόνο στη χώρα μας ή στην Ευρώπη, αλλά και σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
1 στις 3 γυναίκες παγκοσμίως έχει βιώσει τη σωματική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της. Κοντά στα 140 εκατομμύρια εκτιμώνται τα κορίτσια και οι γυναίκες που έχουν υποβληθεί έως σήμερα σε υποχρεωτικό ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων (κλειτοριδεκτομή). Το φρικτό αυτό έθιμο καλά κρατεί, δεδομένου ότι κάθε χρόνο στην Αφρική προστίθενται επιπλέον 3 εκατομμύρια κοπέλες. Σχεδόν 70 εκατομμύρια κορίτσια πάνω στον πλανήτη έχουν ζήσει ως “παιδιά-νύφες”. Στο ίδιο μήκος κύματος, παραπάνω από 10 εκατομμύρια γυναίκες είναι θύματα αναγκαστικής δουλείας και περίπου 5 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες είναι θύματα της πορνείας και του trafficking.
Μπορεί να σας κούρασα με τους αριθμούς και τα ποσοστά, αλλά σκεφτείτε το λίγο: όλα όσα σας παρέθεσα δεν είναι ψυχρές στατιστικές πάνω σ’ένα χαρτί. Είναι πρόσωπα. Είναι ψυχές με όνειρα. Είναι κορίτσια που περπατάμε δίπλα τους ανυποψίαστοι και τα προσπερνάμε αγνοώντας τον σταυρό που κουβαλούν στους ώμους τους. Είναι γυναίκες με μάνα και πατέρα, με αδέλφια, φίλους και παιδιά…

Ως γιος μιας υπέροχης γυναίκας, ως αδελφός, ως φίλος, σύντροφος ή συνάδελφος, θέλω να μου επιτρέψετε να σας πω τι ορίζω εγώ προσωπικά ως ΒΙΑ στο δεδομένο τόπο και χρόνο που ζω.

ΒΙΑ είναι το επιμελές φτιασίδωμα στο πρόσωπο της γυναίκας, που δεν καταφέρνει να κρύψει τις μελανιές , ούτε καν με δικαιολογίες όπως αυτό το χιλιοειπωμένο “δεν είναι τίποτα, έπεσα στις σκάλες”…

ΒΙΑ είναι οι διακρίσεις που καλλιεργούνται από κούνια. “Νοικοκυρά είσαι, δεν δουλεύεις”. “Αυτή με τύλιξε”. “Έκανα κόρη για να μου φέρει ένα ποτήρι νερό στα γεράματα”. “Οι άντρες δεν κλαίνε”…

ΒΙΑ είναι η μόνιμη επωδός των αντρών στο άκουσμα ενός περιστατικού βιασμού: “τα’θελε και τα’παθε”.

ΒΙΑ είναι το αργοπορημένο δικαίωμα ψήφου, ο συγκριτικά χαμηλότερος μισθός, οι καθυστερημένες προαγωγές και οι προσωπικές ερωτήσεις κατά την πρόσληψη σε δουλειά: “σκέφτεσαι να κάνεις οικογένεια;”

ΒΙΑ είναι τα πρότυπα ομορφιάς και τα στερεότυπα των ρόλων. Είναι η ζωντοχήρα που δεν αποκαλείται “διαζευγμένη”, είναι η χήρα “που τον έφαγε τον άνθρωπο”, ή η ανύπαντρη μητέρα που αυτομάτως ταυτίζεται με γυναίκα ελευθερίων ηθών.

ΒΙΑ είναι και το μίσος στις διεμφυλικές γυναίκες. Στα πλάσματα εκείνα που ένιωσαν την ανάγκη να επαναπροσδιόρισουν το φύλο τους και το πλήρωσαν ακριβά με εξευτελισμό, με ξύλο, ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή.

ΒΙΑ όμως για εμάς, αγαπητοί συνάδελφοι, είναι και κάτι ακόμα: είναι η δική μας ανοχή στη βία. Είναι ο συγγενής, ο γείτονας, ο φίλος, ο συνάδελφος που ξέρει, αλλά δε μιλά. Γι’αυτό πρέπει να γνωρίζουμε πως για ό,τι συνέβη στο παρελθόν ή θα συμβεί στο μέλλον, είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι. Γιατί ουσιαστικά η ανοχή είναι συνενοχή.

Κλείνοντας, θέλω από τη θέση αυτή να πω, για ακόμα μια φορά, πως θα συνεχίσω, μέσα κι έξω απ’τη Βουλή, να μάχομαι με κάθε τρόπο ενάντια στη βία που καταδικάζουμε όλοι μαζί σήμερα. Και είμαι βέβαιος πως όλοι σας μέσα σε αυτή την αίθουσα μοιράζεστε τις ίδιες σκέψεις και τα ίδια συναισθήματα με μένα. Αυτή και μόνο η διαπίστωση είναι το καλύτερο εφαλτήριο για την κοινή μας προσπάθεια στο μέλλον.

Όλοι εμείς σήμερα, που φοράμε τη λευκή κορδέλα, είτε στο πέτο είτε κατευθείαν στην καρδιά, αξίζει ως περήφανοι γιοι, πατεράδες, σύντροφοι, αδελφοί και φίλοι γυναικών, να σταθούμε -για λίγες μόνο στιγμές- όρθιοι και σιωπηλοί σ’αυτή την αίθουσα. Για να υποκλιθούμε και έμπρακτα να δεσμευτούμε μπροστά σε όλες αυτές τις γυναίκες-θύματα. Μπροστά στις πραγματικές ηρωίδες της ζωής.

Σας παρακαλώ, κύριοι συνάδελφοι, σηκωθείτε.
(…)
Σας ευχαριστώ.